Patron Szkoły

Patronem Szkoły jest święta Królowa Jadwiga .

Królowa Jadwiga urodziła się prawdopodobnie 18 lutego 1374 roku na Węgrzech. Była najmłodszą córką króla Węgier i Polski Ludwika Andegaweńskiego i Elżbiety Bośniaczki. Jej osobowość ukształtowało wychowanie na dworze w Budzie, który w owych czasach należał do najznakomitszych dworów Europy. Z dworu węgierskiego wyniosła Jadwiga znajomość i zamiłowanie do życia dworskiego, a także wykształcenie. Przyszła królowa umiała czytać, władała kilkoma językami, interesowała się literaturą, muzyką, sztuką i nauką. Po śmierci ojca została wybrana przez możnowładców krakowskich na tron Polski. W październiku 1384 roku 10-letnia Jadwiga przybyła do Krakowa. 15 października 1384 roku odbyła się jej koronacja i rozpoczął się okres rządów nowego króla, który miał „dziesięć lat i osiem miesięcy i chodził w sukience.”.

Z chwilą objęcia tronu przez Jadwigę, od razu pojawił się problem wyboru odpowiedniego małżonka. Na mocy wcześniejszych układów Jadwiga jako dziecko była zaręczona z Wilhelmem Habsburgiem. Panowie polscy nie zamierzali jednak dopuścić, by królem Polski był Niemiec. Wybrali kandydaturę 23 lata starszego księcia litewskiego Jagiełły. Jadwiga zrezygnowała z walki o szczęście osobiste i zgodziła się na realizację celów politycznych dla dobra chrześcijaństwa i Polski. W 1385 roku w Krewie doszło do porozumienia, na mocy którego Jagiełło zobowiązał się ochrzcić siebie i poddanych i połączyć Litwę z Polską. 12 lutego 1386 roku Jagiełło uroczyście wjechał do Krakowa.

15 lutego w Katedrze Wawelskiej odbyła się uroczystość chrztu. Ojcem chrzestnym Jagiełły został książę Władysław Opolczyk, po którym Jagiełło przyjął imię Władysław. Trzy dni później- 18 lutego 1386r., arcybiskup Bodzanta połączył Jadwigę węzłem małżeńskim z Jagiełłą.

W sprawach pełnienia władzy, pomiędzy monarszą parą nie dochodziło do konfliktów. W ich osobach Polska miała wówczas jednocześnie dwóch królów. Zachowały się dokumenty wystawione zarówno wspólnie przez oboje małżonków, jak tylko przez żonę lub tylko przez męża. Jadwiga prowadziła aktywną działalność polityczną. Towarzyszyła Władysławowi w wyprawie na Litwę. W 1387r. stała na czele wyprawy polskiej na Ruś Halicką. Od 1390r. Jadwiga rozpoczęła korespondencję z Krzyżakami, poruszając w niej ważne sprawy polityczne, wykazując przy tym dojrzałość, takt dyplomatyczny, nieustępliwość wobec żądań krzyżackich. Pośredniczyła w łagodzeniu konfliktów między Jagiełłą a Wielkim Księciem litewskim Witoldem.

Jadwiga prowadziła szeroko zakrojoną działalność fundacyjną i charytatywną. Zakładała klasztory, budowała kościoły, fundowała ołtarze, a także kosztowne prezenty w postaci złotych i srebrnych krzyży, monstrancji, kielichów, ornatów haftowanych perłami, czy ozdobionych mszałów. W Piaskach pod Krakowem wybudowała Kościół pod wezwaniem Nawiedzenia Panny Marii i osadziła tam kamedułów. W Legnicy ufundowała klasztor kartuzów, w Lądzie- cystersów, w Krośnie- franciszkanów, a w Sandomierzu- dominikanów.  Hojnie wyposażyła kościół Mariacki w Krakowie i założyła na Kleparzu klasztor Słowiański św. Benedykta. Otaczała też opieką szpitale w Bielsku, Sandomierzu, Nowym Sączu, na Stradomiu.

Szczególne miejsce wśród licznych fundacji zajmował Uniwersytet Krakowski, który został odnowiony przez królową Jadwigę i jej męża  w 1397r. Po siedmiu latach zabiegów Jadwiga uzyskała zgodę papieża na otwarcie wydziału teologicznego. W testamencie zapisała uniwersytetowi 10 kg złota oraz osobiste klejnoty. Za pieniądze Jadwigi kupiono dwa domy na kolegia oraz żupę solną w Bochni, która przynosiła dochody przeznaczone na opłacenie wykładowców.

W 1399r. po trzynastu latach małżeństwa Jadwiga spodziewała się dziecka. Na dworze królewskim zapanowała radość, która wkrótce zamieniła się w smutek. 22 czerwca 1399r. królowa Jadwiga urodziła córkę. Chrzest odbył się w tym samym dniu. Dziecku nadano imiona Elżbieta Bonifacja, pierwsze na cześć matki Jadwigi, drugie na cześć papieża. Po trzech tygodniach, tj. 13 lipca, córeczka zmarła z powodu przedwczesnego porodu i słabej budowy ciała. Po porodzie Jadwiga ciężko zachorowała. Namaszczona olejem świętym zmarła 17 lipca 1399r. Zmarłą Jadwigę pochowano wraz z dzieckiem w sosnowej trumnie w Katedrze Wawelskiej. Pogrzeb odbył się 19 lipca. Zmarłą opłakiwał cały kraj.

W związku z jej życiem i działalnością powstało wiele legend. Jedna z  nich mówiła, że na widok chorego biedaka, który leżał na zimnie, zdjęła własny, kosztowny płaszcz i otuliła nim leżącego. Innemu biednemu murarzowi wręczyła kosztowności, aby mógł nakarmić głodne dzieci. Postawiła przy tym stopę na kamieniu przygotowanym do wmurowania. Ślad stopy stał się na nim tak widoczny, że uszczęśliwiony murarz pośpiesznie wykuł go i wmurował w ścianę na wieczną pamiątkę.

Królowa Jadwiga została pochowana w Katedrze Wawelskiej. Jej sarkofag kilkakrotnie otwierano. Po raz pierwszy zrobiono to w XVII w., przy okazji przebudowy katedry.

 W 1887 r. naukowcy w obecności Jana Matejki, który przygotowywał portrety polskich władców, otworzyli grobowiec powtórnie. Napisano wówczas sprawozdanie - skromna trumna zawierała kompletny szkielet i królewski płaszcz. Malarz wykonał szkic czaszki, po czym szczątki królowej umieszczono w miedzianej trumnie, a tę z kolei w większej, dębowej. Następnie grób ponownie zamurowano.

W 1949 r. naukowcy przeprowadzili kolejne badania na szczątkach w celu ustalenia wyglądu królowej. Ostatecznie 14 lipca 1949r.szczątki królowej spoczęły w sarkofagu.

          Jadwiga została beatyfikowana, przez zatwierdzenie kultu 31 maja 1979 roku, a kanonizowana 8 czerwca 1997r. Obu aktów dokonał papież Jan Paweł II.